| نوح اندر بادیه کشتى بساخت در بیابانى که چاه آب نیست آن یکى مىگفت اى کشتى بتاز او همىگفت این به فرمان خداست |
صد مثَل گو از پى تَسخَر بتاخت مىکند کشتى چه نادان ابلهى است وآن یکى مىگفت پرّش هم بساز این به چربکها نخواهد گشت کاست[۲۰۰] |
دوم شگفتآور این جریان، روان شدن و لنگر انداختن آن کشتی به نام خداست: «ارْکَبُوا فیها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها…»[۲۰۱] در حالی که طوفان و موج‌های آب جز آن شمار اندک از همراهان نوح(علیه السلام) همه چیز و همه کس را به باد هلاکت برد.
| از گرِ آن احمقان طوفان نوح تا هلاکت قوم نوح و قوم هود |
کرد ویران عالمی را در فضوح[۲۰۲] نادی رحمت به جان ما نمود[۲۰۳] |
۱-۲٫ آتش نمرود و گلستان خلیل(علیه السلام)
نخست امری که تعجب آن، همه را برآشفت و با درنگی، آن هم در آن برهه از تاریخ، همه خاورمیانه را دست کم، پر از هیاهو کرد، داستان خلیل خدا(علیه السلام) و گلستان شدن آتشِ زبانه گرفته بر او است و افزون بر پریشانی نمرودیان در آن دم، هنوز که هنوز است اعجاب هر خواننده و شنوندهی کنونی حتی خداگرایان را برمی‌انگیزاند. خدای سبحان در قرآن کریم این امر خارق عادت را بیگمان، نشانهای بزرگ برای رشد ایمانگروی باورمندان می‌داند.[۲۰۴]
| با خلیل آتش گُل و ریحان و وَرْد آتش ابراهیم را نى قلعه بود آتش ابراهیم را دندان نزد اندر آ اسرار ابراهیم بین جان ابراهیم از آن انوار ژفت |
باز بر نمرودیان مرگست و درد.[۲۰۵] تا بر آورد از دل نمرود دود[۲۰۶] چون گزیدهى حق بود چونش گزد[۲۰۷] کو در آتش یافت سرو و یاسمین[۲۰۸] بی حذر در شعلههای نار رفت[۲۰۹] |
و در جایی دیگر، خبر از سرد و سلامت شدن آتش بر جان ابراهیم خلیل الرحمان(علیه السلام) می‌دهد:«قُلْنا یا نارُ کُونی بَرْداً وَ سَلاماً عَلى إِبْراهیم»[۲۱۰].
۱-۳٫ گذر کردن موسای کلیم(علیه السلام) از میان دریا
عبور حضرت موسی و یارانش و غرق شدن دشمنان شان در رود نیل از این گونه امور است. در
آیات پرشماری سخن از نجات موسویان و فروبردن فرعونیان آمده است: «وَ إِذْ فَرَقْنا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَیْناکُمْ وَ أَغْرَقْنا آلَ فِرْعَوْنَ».[۲۱۱]
۲٫ آگهی از غیب و اشراف بر ضمایر
سخن قرآن در این باره، چنین است که گویا اینکه خداوند هماره پردهی غیب را کنار زده تا خلیل او
|
[شنبه 1400-08-08] [ 10:27:00 ب.ظ ]
|
