دوم شگفت­آور این جریان، روان شدن و لنگر انداختن آن کشتی به نام خداست: «ارْکَبُوا فیها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها…»^[۲۰۱] در حالی که طوفان و موج‌های آب جز آن شمار اندک از همراهان نوح(علیه السلام) همه چیز و همه کس را به باد هلاکت برد.

۱-۲٫ آتش نمرود و گلستان خلیل(علیه السلام)

نخست امری که تعجب آن، همه را برآشفت و با درنگی، آن هم در آن برهه از تاریخ، همه خاورمیانه را دست کم، پر از هیاهو کرد، داستان خلیل خدا(علیه السلام) و گلستان شدن آتشِ زبانه گرفته بر او است و افزون بر پریشانی نمرودیان در آن دم، هنوز که هنوز است اعجاب هر خواننده و شنونده­ی کنونی حتی خداگرایان را برمی‌انگیزاند. خدای سبحان در قرآن کریم این امر خارق عادت را بی­گمان، نشانه­ای بزرگ برای رشد ایمان­گروی باورمندان می‌داند.^[۲۰۴]

و در جایی دیگر، خبر از سرد و سلامت شدن آتش بر جان ابراهیم خلیل الرحمان(علیه السلام) می‌دهد:«قُلْنا یا نارُ کُونی‏ بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهیم‏»^[۲۱۰].

۱-۳٫ گذر کردن موسای کلیم(علیه السلام) از میان دریا

عبور حضرت موسی و یارانش و غرق شدن دشمنان شان در رود نیل از این گونه امور است. در
آیات پرشماری سخن از نجات موسویان و فروبردن فرعونیان آمده است: «وَ إِذْ فَرَقْنا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَیْناکُمْ وَ أَغْرَقْنا آلَ فِرْعَوْنَ».^[۲۱۱]

۲٫ آگهی از غیب و اشراف بر ضمایر

سخن قرآن در این باره، چنین است که گویا اینکه خداوند هماره پرده­ی غیب را کنار زده تا خلیل او