۲۵
۵۰
۱۰۰
۷۵
علاقه ای به کار ندارد ، دائم شکایت می کند.
بی فکر و بی تفاوت است ، توجهی به دستورات ندارد.
علاقه مند به کار است ، نظر و توصیه دیگران را میپذیرد.
شیفته کار است ، همکاران خود و سازمان را دوست دارد.
شوروشوقی زیاد به کار دارد، مورد اعتماد و احترام همکاران است ، از او نظرخواهی می شود
شکلنمونه)
شکل۲-۲-۶):نمونه ای از مقیاس درجه بندی پیوسته ( سعادت ،۱۳۹۰،ص ۲۲۸)
علاوه بر این موارد از مقیاسهای درجه بندی می توان برای سنجش عوامل دیگری مانند طرز تلقی ، خلاقیت ، همکاری (توانایی و آمادگی برای تشریک مساعی با همقطاران ، سرپرستان و مرئوسان در جهت نیل به اهداف مشترک) و خصوصیات شخصی نیز استفاده کرد، با این تذکر که این روش هنگامی از اثر بخشی بیشتری برخوردار است که در حد امکان صفاتی انتزاعی چون وفاداری و درستی کارکنان به وسیله آن سنجیده نشود یا با تعیین شاخصهای کمی، این صفات قابل اندازه گیری گردد. با دردست داشتن این فرم ، ارزیاب با مطالعه فهرست عوامل و علامتگذاری در خانه ای که مناسبترین شرح حال برای فرد است، او را ارزیابی می کند

استفاده از روش مقیاسی هنگامی میتواند موثر باشد که ارزیاب براساس مدارک و شواهد واقعی و معتبری ارزیابی انجام داده باشد ، نه براساس برداشتها و ذهنیتهای خود. برای حصول اطمینان از این موضوع معمولاً فضایی در فرم ارزیابی پیش بینی می گردد و از ارزیاب خواسته می شود تا دلایل ارزیابی خود را توضیح دهد.
در روش مقیاس عملکرد کارکنان با سنجش عوامل متعدد و متنوعی ارزیابی می گردد. درواقع توجه به ابعاد و جنبه های مختلف کار، بزرگترین امتیاز این روش است. مزیت دیگر این روش ، سادگی و سهولت طراحی و استفاده از آن است. همچنین ، از فرمی که برای ارزیابی عملکرد کارکنان دریک گروه شغلی بخصوص طراحی شده ، می توان برای ارزیابی عملکرد کارکنان در گروه های شغلی دیگر نیز استفاده نمود.
گفتنی است که ویژگیهای شخصیتی و صفاتی چون داشتن روحیه همکاری ، قدرت تشخیص و قدرت قضاوت ، بیشتر حالت کیفی داشته ، اندازه گیری دقیق آنها به وسیله این نوع روش های ارزیابی ، امکان پذیر نیست . از این رو ، سنجش و اندازه گیری این خصایص نیز ضرورتاً ، بیشتر جنبه ارزشی و قضاوتی خواهد داشت تا علمی و عینی .(سعادت، ۱۳۹۰،ص۲۳۰)
ب)عامل سنجی:
از روش مقیاسی به طریق دیگری نیز می توان برای ارزیابی عملکرد کارکنان استفاده نمود.بدین ترتیب که به جای ارزیابی عملکرد بر اساس صفات و خصوصیات شخصیتی فرد، کارآیی او را در انجام وظایف و مسئولیتهای ویژه که در شغلش دارد، ارزیابی می گردد.
با بهره گرفتن از این شرح شغل، ابعاد شغل و عوامل مهم(یعنی وظایف و مسئولیتهای اصلی) در شغل پرستاری عباتند از : پانسمان و کمکهای اولیه ، استفاده از دستگاه های فیزیوتراپی ، تجویز دارو و برای ناخوشی های جزئی مانند سردرد یا سرماخوردگی، آموزش کمکهای اولیه به پرستاران تازه کار، صورت برداری از داروها ، آمپولها ، سوزنهای تزریقی ، وسایل زخمبندی و سایر ادوات و موادی که مورد استفاده قرار می گیرند ، تشکیل پرونده برای مراجعه کنندگان و ثبت معالجاتی که انجام گرفته است.(جدول ۲-۲-۳)