می شود» (احمدی، ۱۳۸۰، ۳۳۸).
وی که از عرصه پدیدار شناسی به ساختارگرایی و ساختارشکنی نزدیک شد با دیدگاه هایش درباره زبان، دانش و معنا و به ویژه ماهیت متن مورد توجه ارتباط شناسان قرار گرفت. او شاگرد نهضت ساختارگرایی و اندیشه های پساساختارگرایی میشل فوکو بود و با نقدی که بر این اندیشه و بیشتر از جنبه نشانه شناسی وارد نمود مورد توجه محافل نقد ادبی و جامعه پست مدرن دانشگاهی آمریکا قرار گرفت. دریدا در آثارش فاصله بین فلسفه و ادبیات را کاهش داد و به عنوان یک منتقد ادبی قدرتمند هم شناخته شد. دریدا پیروان بیشماری داشت اما به همان اندازه که تحسین می شد مورد انتقاد و خشم هم قرار می گرفت. برای بسیاری از آمریکایی ها، او نمادی از یک مکتب فلسفی فرانسوی بود که به اعتقاد آنها بسیاری از معیارهای سنتی آموزش کلاسیک در می شکست. (همان،‌۳۳۹)

دغدغه دریدا «زبان» و به طور خاص تر «نوشتار» است. او با «زبان» به «زبان» می پردازد. برای اثبات اهمیت «نوشتار» در ادبیات دریدایی، که نه واژه است نه مفهوم را می توان در بسی جاها پیدا کرد. این پدیده تنها نفی کننده و منتقد نیست بلکه در عین حال می خواهد ایجابی و اثباتی باشد. حتی می توان گفت که «هرگز بدون عشق و علاقه عمل نمی کند» (همان، ۳۸۷).
۵-۲- چارچوب نظری
در این تحقیق کاربردی ترین چارچوب نظری، به اختصار در جدول شماره ۱ به شرح ذیل است:
جدول شماره (۱)