تاراس^[۵۴] (۲۰۰۵) درتحقیقی تحت عنوان فعالیت بدنی و عملکرد دانش آموز در مدرسه. به منظور بررسی چگونگی تحقیق در مورد رابطه بین فعالیت بدنی میان دانش آموزان و نتایج تحصیلی، نویسنده در این رابطه به بررسی مطالعات منتشر شده پرداخت. بررسی تحقیق نشان داد که ممکن است پیشرفت های کوتاه مدتی از فعالیت بدنی (مثل تمرکز ) وجود داشته باشد، ولی پیشرفت بلندمدت موفقیت تحصیلی در نتیجه ی فعالیت بدنی بیشتر، به اثبات نرسیده است. رابطه بین فعالیت بدنی و نتایج تحصیلی در کودکان نیازمند تحقیق بیشتر است. فعالیت بدنی با سلامتی عمومی پیشرفته ارتباط زیادی دارد. در میان دانش آموزان، برنامه های فعالیت بدنی به کودکان در برقراری مهارت های اجتماعی کمک کرده، سلامت ذهنی را بهبود بخشیده و رفتار های پر مخاطره را کاهش می دهد. در همین رابطه چندین مطالعه به کشف رابطه بین فعالیت بدنی و نتیجه تحصیلی پرداخته، و پیش از آن که محققان بتوانند درک بهتری از تاثیرفعالیت بدنی بر عملکرد دانش آموزان داشته باشند، باید به تحقیق بیشتر پرداخت. این اندک شواهد را نباید به عنوان سندی بر محدود کردن برنامه های تربیت بدنی مدرسه تلقی کرد چرا که ممکن است با صرف زمان بهتر بر سایر موضوعات، این برنامه کاهش یابد. مدرکی دال بر این حقیقت وجود دارد که فواید ادراکی کوتاه مدت فعالیت بدنی در روزهای تحصیلی به خوبی می تواند جبران کننده ی زمانی باشد که در سایر نواحی تحصیلی صرف شده است (۸۵).
آریس^[۵۵] و همکاران(۲۰۰۴) در تحقیقی به مقایسه دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار از لحاظ عملکرد تحصیلی پرداختند. این تحقیق برروی ۱۸۱۷ دانشجو در یک دوره چهار ساله انجام شد. بر طبق این نتایج، دانشجویان ورزشکار روابط عمومی و وضع سلامتی بهتری در هر دوره سالانه تحقیق نسبت به دانشجویان غیر فعال داشته، اما عملکرد تحصیلی پایینتری داشتند و در طول دوره تحصیل با مشکلات بیشتری روبرو بودند. این نتایج در دو جنس تفاوتی نداشتند (۶۱).
اوجا و جوریما^[۵۶] (۲۰۰۲) با هدف بررسی ارتباط فعالیت بدنی، توانایی حرکتی و آمادگی تحصیلی کودکان ۶ ساله، مطالعاتی برروی ۲۹۴ کودک انجام دادند. فعالیت های بدنی این کودکان با بهره گرفتن از پرسشنامه Harro، که بوسیله والدین و مربیان کودکان تکمیل شد، بدست آمد. توانایی حرکتی آنها نیز با بهره گرفتن از تست های متعدد بررسی شد؛ همچنین، از یک آزمون نقاشی(Controlled Drawing Observation) برای معین کردن میزان آمادگی تحصیلی و رشد ذهنی کودکان استفاده شد. در نتیجه این تحقیق توانایی حرکتی و رشد ذهنی و تحصیلی کودکان بهم مرتبط شناخته شد (۷۹).

فیلد، دیگو و ساندرز ^[۵۷](۲۰۰۱) در تحقیقی با عنوان ارتباط ورزش با تحصیلات در دانش آموزان دبیرستانی به مطالعه برروی ۸۹ دانش آموز سال آخر دبیرستان پرداختند. جمع آوری اطلاعات از دانش آموزان به کمک پرسشنامه ای انجام گرفت که شامل سوالاتی مبنی بر عادات ورزشی (از به ندرت تا روزانه)، روابط با والدین و دوستان، تمایل به افسردگی، شرکت در ورزش های مختلف، مصرف مواد مخدر، و عملکرد تحصیلی بود. بر اساس این تحقیق، دانش آموزانی که از لحاظ تمرینات بدنی در سطح بالایی قرار داشتند، روابط بهتری با والدین خود برقرار کرده، دچار افسردگی کمتری بوده، زمان بیشتری در هفته درگیر ورزش بوده و معدل های بالاتری نسبت به دانش آموزانی داشتند که در سطح پایینی در خصوص تمرینات ورزشی بودند (۷۱).
ترمبلی^[۵۸] و همکاران(۲۰۰۰) در تحقیقی با هدف بررسی رابطه بین فعالیت بدنی، شاخص توده بدنی،اعتماد بنفس و نمرات خواندن و ریاضیات در کودکان مطالعاتی برروی ۶۹۲۳ کودک سال ششمی (با کنترل جنسیت،ساختار خانوادگی و وضعیت احتماعی اقتصادی) انجام دادند. در این تحقیق فعالیت بدنی دارای ارتباطی منفی با BMI، ارتباطی مثبت با اعتماد بنفس، و ارتباط ضعیف و منفی با پیشرفت تحصیلی بود. این تحقیق همچنین اعلام میدارد که فعالیت بدنی می تواند بصورتی ضعیف و غیر مستقیم از طریق بهبود اعتماد بنفس و سلامت عمومی باعث پیشرفت تحصیلی شود (۸۷).
سالیس^[۵۹] و همکاران (۱۹۹۹) در تحقیقی با عنوان تاثیرات تربیت بدنی مرتبط با سلامت بر پیشرفت تحصیلی، یک برنامه تربیت بدنی ۲ ساله را بر روی ۷۵۹ کودک آزمایش کردند. این کودکان قبل و بعد از اجرای برنامه آزمون موفقیت تحصیلی Metropolitan را انجام دادند. مدارس این دانش آموزان ر ا به سه گروه تقسیم شد؛ در یک گروه یک متخصص ورزشی مسئول اجرای برنامه بود؛ در یک گروه به معلمان مدرسه آموزش های لازم برای اجرای برنامه داده شد؛و یک گروه نیز به عنوان شاهد برنامه های معمول خود را انجام داد. گروه دارای معلمان آموزش دیده نسبت به گروه شاهد در مهارت های زبان و خواندن موفق تر بود؛ گروه دارای متخصص ورزشی نسبت به گروه شاهد در مهارت خواندن بالاتر، اما در زبان پایینتر بودند. در نتیجه، تربیت بدنی مرتبط با سلامت میتواند تاثیرات مثبتی بر روی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان داشته باشد (۸۴).
دکستر ^[۶۰](۱۹۹۹) در مطالعه ای به بررسی ارتباط بین دانش ورزشی، عملکرد ورزشی و توانایی تحصیلی در دانش آموزان متوسطه پرداخت. ۵۱۷ دانش آموز ۱۶ ساله در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند و دانش و مهارت ورزشی و آکادمیکی آنها با توجه به نتایج آزمون GCSE در دروس ورزش، ریاضی و زبان انگلیسی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس این تحقیقات، ارتباطی ضعیف ولی مثبت میان عملکرد ورزشی و توانایی تحصیلی در این دروس وجود داشت (۶۷).
جدول ۲-۲ خلاصه سوابق تحقیقات