حدود سنی

۳-۳- بررسی یک عامل خطر در جمعیت مورد مطالعه :
۳-۳-۱- رابطه بین سن و خطر ابتلاء به میوم رحمی :
در این مطالعه بیشترین میزان شیوع این بیماری، در دامنه سنی ۵۰-۴۱ می باشد (جدول۳-۲). همچنین نمودار (۳-۱) نشان می دهد که با افزایش سن، استعداد ابتلاء به میوم رحمی افزایش می یابد.
جدول (۳-۲): درصد فراوانی بیماری در گروه های مختلف سنی

حدود سنی

(درصد) تعداد

۳۰-۲۱

(۱/۱۷) ۱۲

۴۰-۳۱

(۶/۳۸) ۲۷

۵۰-۴۱

(۳/۴۴) ۳۱

نمودار (۳-۱): با افزایش سن احتمال ابتلاء به میوم رحمی افزایش یافته است
۳-۴- بررسی پلی مورفیسم های مورد مطالعه و خطر ابتلاء به میوم رحمی :
۳-۴-۱- بررسی پلی مورفیسم G20210Aدر پروموتر ژن پروترومبین :
برای تعیین ژنوتیپ های مورد نظر در پروموتر ژن پروترومبین از روش ARMS که روشی مناسب برای شناسائی موتاسیون های اتفاق افتاده بر روی نوکلئوتید واحد می باشد؛ استفاده شد. سپس ژنوتیپ هر فرد به کمک الکتروفورز محصول PCR، بر روی ژل آگارز دو درصد، در موقعیت G20210A مشخص گردید شکل (۳-۱). در دو گروه بیمار و شاهد هیچ مورد هموزیگوتی برای ژنوتیپ AA در ناحیه پلی مرفیسمی G20210A PT مشاهده نشد.

شکل (۳-۱): نمونه ای از الکتروفورز ژل آگارز مربوط به تعیین ژنوتیپ در ناحیه G20210A پروموتر ژن پروترومبین
۳-۴-۱-۱- توزیع ژنوتیپی و آللی پلی مورفیسم G20210Aدر پروموتر ژن پروترومبین :
توزیع ژنوتیپی و آللی در پروموتر ژن پروترومبین در جدول (۳-۳) نشان داده شده است. فراوانی ژنوتیپ های GG ، GA در بین بیماران میوم رحمی به ترتیب ۱/۹۷% ، ۹/۲% و در گروه شاهد ۶/۹۸%، ۴/۱% بدست آمد؛ همچنین هیچ مورد هموزیگوت برای آلل Aدر دو گروه بیمار و شاهد وجود نداشت. تفاوت معنی داری از نظر آماری بین فراوانی ژنوتیپ های این پلی مرفیسم و خطر ابتلاء به میوم رحمی در گروه بیمار و شاهد مشاهده نشد (۵۵۹/۰= P).
فراوانی آلل G در گروه بیمار ۶/۹۸% و فراوانی آلل A، ۴/۱% می باشد. فراوانی آلل G در گروه شاهد ۳/۹۹% و آلل A، ۷/۰% می باشد.
جدول (۳-۳): توزیع ژنوتیپی و آللی در ناحیه G20210A ژن پروترومبین و خطر ابتلاء به میوم رحمی

ژنوتیپ ها
و
آلل ها

بیمار
(درصد) تعداد

شاهد
(درصد) تعداد

P*
Value