راهبرد انطباقی
(حداقل- حداکثر)

راهبرد تهاجمی
(حد اکثر- حد اکثر)

تهدیدها

راهبرد دفاعی
(حداقل- حداقل)

راهبرد اقتضایی
(حد اکثر- حداقل)

(مأخذ: پیرس و رابینسون، 1380)
راهبرد دفاعی(راهبرد حداقل- حداقل): هدف کلی راهبرد دفاعی یا حداقل- حداقل^[13]، که می­توان آن را راهبرد بقا نیز نامید، کاهش ضعفهای سیستم برای کاستن و خنثی سازی تهدیدهاست. در قلمرو فعالیتهای بازرگانی بنگاهی که با تهدیدهای خارجی و ضعفهای درونی روبه رو است در واقع با وضعیت وخیمی سروکار دارد. لذا آن بنگاه باید برای بقای خود جنگیده، و راهی برای دفاع از خود جستجو کند. در چنین وضعیتی، تنها، راه حل های بسیار واکنشی نظیر انحلال بنگاه، ادغام با دیگر مؤسسات و یا کاهش فعالیتهای بنگاه پیش­روی مؤسسه است.

راهبرد انطباقی(راهبرد حداقل- حداکثر): راهبرد انطباقی یا راهبرد حداقل- حداکثر^[14] تلاش دارد تا با کاستن از ضعفها بتواند حداکثر استفاده را از فرصتهای موجود ببرد. یک سازمان ممکن است در محیط خارجی خود متوجه وجود فرصتهایی شود ولی به واسطه ضعفهای سازمانی خود قادر به بهره ­برداری از آن نباشد. در چنین شرایطی اتخاذ راهبرد انطباقی می ­تواند امکان استفاده از فرصت را فراهم آورد.
راهبرد اقتضایی( حداکثر- حداقل): این راهبرد بر پایه بهره گرفتن از قوتهای سیستم برای مقابله با تهدیدات تدوین می­ شود و هدف آن به حداکثر رساندن نقاط قوت و به حداقل رساندن تهدیدات است. با این وجود از آنجا که تجارب گذشته نشان داده است که کاربرد نا بجای قدرت می ­تواند نتایج مطلوبی به بار آورد هیچ سازمانی نباید به طور نسنجیده از قدرت خود برای رفع تهدیدات استفاده کند.
راهبرد تهاجمی(حداکثر- حداکثر^[15]): تمام سیستم­ها خواهان وضعیتی هستند که قادر باشند همزمان قوت و فرصتهای خود را به حداکثر برسانند. برخلاف راهبرد دفاعی که یک راهبرد «واکنشی^[16]» است راهبرد تهاجمی یک راه حل «کنشگر^[17]» است. در چنین وضعیتی سازمان با بهره گرفتن از نقاط قوت خویش برای گسترش بازار تولیدات و خدمات خود گام بر می­دارد( گلکار ،1386: 51-50).
فصل سوم: معرفي محدوده شهر كرمانشاه
3-1. شناخت تاریخچه
تاریخچه منطقه کرمانشاهان
سابقه زندگی انسان در کوههای زاگرس به حدود 10تا 12 هزار سال قبل می­رسد. براساس بررسی­های انجام شده ونتایج آن و آثار به دست آمده، سرزمین­های غربی ایران یکی از نخستین زیستگاههای انسان اولیه به شمار می­رود .
در کرمانشاه، هرسین و بیستون دو سکونتگاه باستانی به نام­های” ورواسی“و”غارخر ” شناسایی شده است. حدود 9 هزار سال قبل از میلاد آثاری از زندگی یکجانشینی در این منطقه به جای مانده است. در مناطق غربی زاگرس خاصه حوالی کرمانشاه غارهای مسکونی بسیاری کشف شده است(مهندسان مشاور طرح و آمایش،1:1383).
اقوام ساکن کرمانشاه
در دوران قبل از ورود آریایی­ها به ایران در منطقه زاگرس، اقوامی زندگی می­کردند که بومی این منطقه بودند. این اقوام به ترتیب از شمال به جنوب، گوتی، لولویی، کاسی و ایلامی خوانده می­شدند. فرهنگ این اقوام از یک سو متأثر از تمدن­های نیرومند بین­النهرین، آشور و بابل و … بود و از سوی دیگر متکی به برخی باورهای اولیه اسطوره­ای -دینی که شالودۀ آن بر پایۀ پرستش الهه­ای که مظهر زندگی باروری بود، نهاده شده بود(همان منبع).
نژاد :
اگر چه اظهار نظر درباره نژاد كرد ، كاري بس دشوار است ولي به نظر مي رسد كردهاي كرمانشاه ، همچون كردهاي كردستان آريايي تبار و از ساكنان قديم فلات ايران مي باشند . اين قوم يكي از شعبات نژاد آريايي است كه از هزاره دوم پيش از ميلاد وارد ايران شدند و در كوه هاي زاگرس سكني گزيدند .
كردها مردماني ايراني تبارند كه زبان ، فرهنگ و آداب و سنن آنان در ارتباط و پيوند با ديگر مردمان در قلمرو زيست اقوام ايراني است . در اسناد سومري و آشوري از بخشي از اقوام ساكن در سرزمين كوهستاني شرق آشور ، شمال شرق و شرق بين النهرين و سرزمين سومر به نام كرتي يا گودي و كارتي و كارد نام برده اند و در منابع ارمني واژه كردوخ بر اينان اطلاق شده است . در آثار يوناني سده چهارم پيش از ميلاد صريحاً به واژه كردوخي اشاره شده كه محققين معتقدند كردوخي كه با كردها ارتباط نژادي داشته اند . از زمان هخامنش تا دوره پس از اسلام اينان به نام « كورد » و « كرد » ناميده شده اند(سیمای میراث فرهنگی کرمانشاه،1381:15).
زبان گويش :
زبان اهالي كرمانشاه كردي است، زبان كردي خويشاوند نسبي زبان فارسي است زيرا اشتراك قواعد دستوري و ذخيره لغوي زبان هاي ايراني نتيجه خويشاوندي نسبي آنها است. زبان كردي كه شاخه اي از زبان شمال غربي ايراني ميانه است به علت داشتن ادبيات مكتوب اهميت خاصي دارد. با اين حال نفوذ زبان هاي ديگر در اين زبان قابل توجه است. زيرا از زبان هاي عربي ، ارمني ، تركي و فارسي لغات بسيار در آن راه يافته است .
سابقه تاريخي كردها و پراكندگي آنان موجب پيدايش گويش هاي بي­شماري شده است كه از جمله آنها عبارتند از :
ـ گويش كردي كلهري :
اين گويش كردي بيشتر در ميان افراد كلهر مورد استفاده واقع مي شود و مناطقي كه تقريباً با اين گويش سخن مي گويند شامل ايلات زنگنه، سنجابي، احمدوند، بهتوري، نانكلي، پايروندها، ‌اهالي قصرشيرين، سرپل ذهاب، قلخاني، كرندي، قلعه زنجيري هاي ساكن كرمانشاه، صحنه و مردم دينور است. با اين تفاوت كه تلفظ و لغات مردم كلهر اصيل‌تر و در ساير نقاط با توجه به همجواري با گويش­هاي ديگر كلمات تغيير يافته است .
ـ گويش كردي اورامي :
اكثر مردم دو ايل بزرگ لهوني در منطقه اورامان جنوبي در كرمانشاه و همچنين طوايف اورامان تخت و اورامان رزاب در حوالي كردستان و نيز ايل بزرگ باجلان كه تعدادي از آنها در دشت ذهاب و بسياري در حوالي خانقين زندگي مي كنند . چندين روستا در منطقه گوران و تمامي مردم كندوله در دينور به اين گويش تكلم مي كنند.
ـ گويش كردي سوراني :
طوايف متعدد جاف جوانرود و تعدادي از طوايف مهاجرگوران ، مردم دشت ذهاب و جيگيران ، سراسر بخش روانسر و تيره هايي از اهالي سنجابي با اين گويش سخن مي گويند . اين گويش شيوه ساده اي از كرمانج است .
ـ گويش لكي :
اهالي هرسين ، طوايف كاكاوند ، بالاوند ، جلالوند و عثمان وند به اين گويش تكلم مي­كنند. اين گويش آميخته اي از گويش كردي كلهري و لري است. همچنين لغاتي از گويش اورامي نيز دارد.
علاوه بر گويش هاي كردي ، مردم كرمانشاه به زبان فارسي كرمانشاهي و مردم سنقر به زبان تركي تكلم مي كنند. لهجه فارسي كرمانشاهي خاص اين ديار است. اين لهجه از لحاظ ضرب المثل غني است(همان منبع).
مذهب :
اكثريت قريب به اتفاق جمعيت استان كرمانشاه را مسلمانان تشكيل مي دهد كه در حدود 7/99 درصد مي باشد . در ميان پيروان اسلام بيشتر شيعيان و درصدي نيز برادران اهل تسنن مي­باشند . گروهي نيز زير پوشش بدعت هاي ديني با نام اهل حق با حفظ آداب و مناسك و معتقدات دين كهن ايران باستان يعني زردشتي و همچنين با التقاطي از اسلام به حياط ديني خود ادامه مي­دهند .
به طور كلي اقليت هاي مذهبي استان در مجموع 17/0 درصد از كل جمعيت را تشكيل مي‌دهند كه مهمترين آنها زردشتيان با 12/0 درصد مسيحيان 2/0 درصد و كليميان 3/0 درصد از كل جمعيت را دارد(همان منبع).