نسبت تبدیل خوراک

FCR

مصرف خوراک به ازای هر واحد افزایش وزن

FI:ADG

بازده جزیی رشد

PEG

نسبت بازده افزایش وزن خالص به نیاز نگهداری

(FI –FM)÷ ADG، که FM با فرمول‌های استاندارد NRC برآورد می­ شود

پسمانده خوراک مصرفی

RFI

خوراک مصرفی حقیقی منهای خوراک مصرفی پیش بینی شده

FI= Intercept + α )MW) + β (ADG) + Error

)^* LWT: Liveweight, ADG: Average Daily Gain, RGR: Relative Growth Rate, KR: Kleiber Ratio, FI: Feed Intake, FCR: Feed Conversion Ratio, PEG: Partial Efficiency of Growth, RFI: Residual Feed Intake).
در گاوهای گوشتی همبستگی ژنتیکی بین FCR و رشد نزدیک به ۵۳/۰- بود (Koots et al., ۱۹۹۴). همبستگی ژنتیکی همانندی بین FCR و ADG (62/0- و ۴۴/۰-) و FCR و FI (31/0 و ۶۴/۰) در گاوهای آنگوس و شاروله گزارش شد (Arthur et al., ۲۰۰۱a,b).
به پندار گانست (Gunsett, 1984)، گزینش دام بر پایه FCR، روش مناسبی برای بهبود بازدهی خوراک نیست زیرا پاسخ به گزینش دام بر پایه FCR ممکن است نامنظم باشد. بیشتر پژوهش‌ها، پیشنهاد می‌کنند که FCR وراثت‌پذیری متوسطی دارد (۸۰/۰-۲۲/۰) و همچنین همبستگی متوسط تا بالایی با افزایش وزن روزانه (۶۹/۰- تا ۳۲/۰-) و همبستگی بالایی با مصرف خوراک (۷۱/۰ تا ۷۹/۰) دارد (Herd and Bishop, 2000).

پس­مانده­ی خوراک مصرفی (RFI) روش دیگری برای محاسبه بازدهی خوراک است که نخستین بار به وسیله کوخ و همکاران (Koch et al., ۱۹۶۳) برای گاو گوشتی پیشنهاد شد. در این روش، مصرف خوراک مستقل از وزن بدن و افزایش وزن و به­ صورت تفاضل مقدار حقیقی خوراک مصرفی از ‏مقدار پیش بینی شده، بیان می­ شود. مقدار حقیقی خوراک مصرفی را با تغذیه آزاد و انفرادی اندازه ­گیری می­ کنند. برای محاسبه مقدار خوراک مورد نیاز برای دام (پیش بینی مقدار خوراک مصرفی) مدل­های متفاوتی وجود دارد.
به­ کارگیری “RFI” برای ارزیابی بازدهی خوراک به­­عنوان یک فروزه ناوابسته به رشد، مناسب­تر است؛ زیرا در سطح فنوتیپی، به نرخ رشد و افزایش وزن بدن وابسته نیست (Fan et al., ۲۰۱۰). ضریب وارثت پذیری RFI، از ۲۸/۰ تا ۵۸/۰ متغیر است (Moore et al., ۲۰۰۹). گزینش بر پایه RFI، به کاهش خوراک مصرفی، بدون کاهش رشد می‎انجامد ((Wood et al., ۲۰۰۴؛ بنابراین، RFI یک روش اندازه ­گیری بازدهی خوراک است که به سطح تولید وابسته نیست؛ از این­رو، فروزه مناسبی برای بررسی تفاوت در سازوکارهای فیزیولوژیکی بازدهی خوراک است.
تفاوت در RFI ممکن است به سبب فرآیندهای زیر باشد:

• مصرف خوراک

• گوارش پذیری

• سوخت­وساز (آنابولیزم و کاتابولیزم)

• فعالیت فیزیکی

• تنظیم دما

مقدار خوراک مصرفی می ­تواند بر RFI اثر بگذارد، زیرا با افزایش مصرف خوراک مقدار انرژی مورد نیاز برای گوارش خوراک نیز افزایش می­یابد و بنابراین، نیازهای نگهداری افزایش می­یابد. که ناشی از افزایش جرم بافت­های دستگاه گوارش برای گوارش مواد خوراکی بیشتر است (Herd et al., ۲۰۰۴).
تفاوت در RFI هم­چنین ممکن است به­ سبب تفاوت در گوارش پذیری ماده خشک، ناحیه گوارشی و یا شیوه­ استفاده از فرآورده ­های گوارشی باشد. برای نمونه، تفاوت در ساخت پروتین میکروبی بر مقدار و نوع پروتین وارد شده به­روده باریک اثر می­ گذارد. هم­چنین، تفاوت ۲۸ درصدی در غلظت خونی آمینو اسید گروه ­های گوناگون، از نظر بازدهی تولید پروتین میکروبی گزارش شده است (Lush et al., ۱۹۹۱).
مقدار انرژی مورد نیاز برای ساخت جرم­های یکسان از بافت چربی و گوشت، متفاوت است. بازدهی تولید گوشت نسبت ­به چربی پراکنش بیشتری دارد که به­ سبب تنوع جا­گردی^[۲۳] پروتین در بافت­ها است. بنابراین، هرگونه تغییر در ترکیب بدن یا ترکیب افزوده شده به بدن می ­تواند بر بازدهی خوراک اثر بگذارند. تغییر متابولیزم می ­تواند بر تولید گرما اثر بگذارد (and Arthur, 2009 Herd). بازدهی مصرف انرژی برای نگهداری بین جانوران، متفاوت است (Archer et al., ۱۹۹۹). شواهد نشان می­ دهند که انرژی نگهداری برای هر واحد وزن متابولیکی بدن، ارتباط تنگاتنگی با واریانس ژنتیکی RFI دارد (Herd and Bishop, 2000). فعالیت فیزیکی بدن که سبب افزایش گرمای تولیدی و در نتیجه افزایش نیاز نگهداری می­ شود و نیز تنظیم دمایی بدن که با دفع گرمای اضافی از بدن و یا تولید گرما برای گرم نگه­داشتن بدن همراه است، می ­تواند اثر شایانی بر RFI بگذارد. پژوهش­های انجام شده در تک معده­ای­ها نشان دادند که فعالیت فیزیکی، همبستگی بالایی با تفاوت در RFI داشت. در خوک، مدت زمان مصرف خوراک، همبستگی مثبتی با RFI داشت (Haer et al., ۱۹۹۳).
هدرروی گرمایی تبخیری^[۲۴] از شش­ها و بینی، راه اصلی از دست رفتن انرژی در نشخوارکنندگان است که تا حد زیادی به­وسیله نرخ تنفس جانور تنظیم می­ شود. تاکنون هیچ گونه همبستگی بین RFI و نرخ تنفسی گزارش نشده است (Herd and Arthur, 2009). در مرغ­هایی که RFI پایین­تری داشتند، مساحت بدن (که نقش مهمی در هدرروی گرمایی و انرژی از بدن دارد) و فعالیت فیزیکی کمتر و رشد پرها سریع­تر بود ((Luiting et al., ۱۹۹۴. در گاوهای آنگوس^[۲۵]، پی­آیند گزینش برای RFI، گرمای تولید شده از فرآیندهای متابولیکی، ترکیب بدن و فعالیت­های فیزیکی، ۷۳% پراکنش در RFI را در بر گرفت. حدود ۲۷% از پراکنش در RFI به­ سبب دیگر فرآیندها، از جمله انتقال یون (که هنوز اندازه ­گیری نشده است) خواهد بود. نسبت پراکنش در RFI برای هر یک از فرآیندها چنین است (Herd and Arthur, 2009):

• جاگردی پروتین، سوخت­وساز بافت­ها و تنش، ۳۷%

• گوارش پذیری، ۱۰%

• تخمیر و گرمای افزایشی، ۹%

• فعالیت فیزیکی، ۹%